ΟΙ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ :

Σκοπός του Συλλόγου

Η φωτογραφία μου
Παράδοση είναι ...τo μελωδικό νανούρισμα της μάνας, οι θρύλοι του παππού ,τα κάλαντα, τα χελιδονίσματα, οι μαντινάδες,τα έθιμα ,οι χοροί και οι σκοποί που μας συντρόφευαν σε κάθε χαρά ,οι ενδυμασίες ,τα κεντήματα ,τα δίστιχα, τα παιχνίδια και όσα άλλα είναι μέρος της ζωής του τόπου μας. Κρατήστε περήφανα στις καρδιές σας ,αλώβητο αυτό το θησαυρό και παραδώστε τον στις επόμενες γενιές! Έτσι θα ακούμε τους παλμούς του τόπου μας ολοζώντανα και δεν θα σβήσει τίποτε στη χοάνη της παγκοσμιοποίησης! Η επίσημη ίδρυση του συλλόγου μας ως ανεξάρτητο σωματείο έγινε το 1998 με κύριο σκοπό και στόχο τη διατήρηση και τη διάδοση των χορών, των τραγουδιών και των παραδόσεων της Κέρκυρας και της υπόλοιπης Ελλάδας, καθώς επίσης και την προσέγγιση της νεολαίας απομακρύνοντάς την από τους κινδύνους της εποχής μας.

Tα παρατσούκλια των Ελλήνων κατοίκων ανά πόλη!


Γνωρίζατε ότι υπάρχουν παρατσούκλια για τους κατοίκους σχεδόν κάθε ελληνικής πόλης; Και δεν εννοούμε απλώς τα ονόματα που βγαίνουν από την πόλη... πχ Αθήνα – Αθηναίοι, αλλά κάποιες ειδικές ονομασίες, οι οποίες έχουν βγει για διάφορους λόγους...

Σίγουρα έχετε ακούσει μερικά από τα παρατσούκλια αλλά ας δούμε πώς αποκαλούνται οι κάτοικοι διαφορων πόλεων!

• Κως – Μπόχαλοι

Προέρχεται από την τοπική διάλεκτο στην οποία το μπουκάλι το λένε μποχάλι.

• Ρόδος – Τσαμπίκοι

Από το γνωστό τοπικό όνομα.

• Θεσσαλονίκη – Καρντάσια

Καρντάσι είναι ο αδερφός στα τουρκικά. Παλιά επεφτε πολυ δούλεμα από τους Αθηναίους επί του θέματος. Σαλονίκη δε, γνωστή και ως Καρντασούπολη! Οι θεσσαλονικείς είναι επίσης γνωστοί ως μπαγιάτηδες και ως παυλοκαταραμένοι.

• Έβρος – Γκάτζοι ή Γκάτζολοι

Στο Σουφλί του νομού Έβρου παλαιότερα υπήρχαν πολλά γαϊδούρια, τα οποία τα έλεγαν αλλιώς και γκάτζους. Έτσι οι φαντάροι έβγαλαν κοροϊδευτικά την περιοχή Γκατζολία και έμεινε να φωνάζουν τους κατοίκους Γκάτζολους. Η ιστορική αμαξοστοιχία 604 ΕΒΡΟΣ ΕΞΠΡΕΣ λέγεται και Γκάτζος Εξπρές.

• Πτολεμαΐδα – Καϊλαριώτες

Αυτό συμβαίνει γιατί η Πτολεμαϊδα λέγεται αλλιώς και Καϊλάρια. Επίσης λέγεται και λασποχώρι γιατί παλιά όταν έβρεχε ήταν ένα χωριό γεμάτο λάσπες.

• Κοζάνη – Σούρδοι

Λέγονται έτσι διότι προσποιούνταν ότι δεν άκουσαν κάτι – κοινώς ποιούσαν τη νήσσαν – όταν φυσικά δεν τους συνέφερε. Και ενώ οι μεν υπόλοιποι Έλληνες τους δέχτηκαν με αυτήν τους τη νοοτροποία, οι δε Εβραίοι δεν κατάφεραν να στεργιώσουν ούτε στιγμή στην περιοχή. Στα βλάχικα σούρδος σημαίνει κουφός / βλάκας.

• Κέρκυρα – Παγανέλια ή Φρανκολαντσέρηδες

Ονομάστηκαν έτσι γιατί παγανέλι στην κερκυραϊκή διάλεκτο σημαίνει περιστέρι και η Κέρκυρα (κυρίως οι πλατείες, αλλα γενικά όλη η πόλη της) είναι γεμάτη περιστέρια. Το φρανκολαντσέρηδες είναι άγνωστο από που βγαίνει.

• Ιωάννινα – Παγουράδες

Αποκαλούνται έτσι, γιατί παλιά λέγανε ότι στη λίμνη στα Γιάννενα καθρεπτιζόταν το φεγγάρι και οι Γιαννιώτες έτρεχαν με τα παγούρια για να μαζέψουν και καλά το μαγικό νερό!

• Λάρισα – Πλατυποδαράδες ή Πλατύποδες ή Τυρόγαλα

Οι Λαρισαίοι λέγονται έτσι λόγω του κάμπου που είναι επίπεδος και δεν βοηθάει στο σχηματισμό καμάρας στο πόδι. Το τυρόγαλα βγαίνει απ' το τοπικό προϊόν.

• Βόλος – Αυστριακοί

Kυκλοφορούν διάφορες εκδοχές:

* Διότι οι Βολιώτες είναι τσιγκούνηδες – σαν τους Αυστριακούς

* Διότι είναι ψυχροί άνθρωποι – σαν τους Αυστριακούς

* Διότι είναι μοχθηροί – επί Τουρκοκρατίας, οι Αυστριακοί είχαν χειρότερη φήμη κι απ' τους Τούρκους.

* Διότι στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν μπήκε στον Παγασητικό ένα αυστριακό πολεμικό, αν και εχθρικό, οι Βολιώτες το υποδέχθηκαν με μπάντες και αυστριακές σημαίες.

Αυτά τα λένε οι Λαρισαίοι. Οι εξηγήσεις που δίνουν οι ίδιοι οι Βολιώτες είναι:

* Επί Τουρκοκρατίας, η πόλη είχε διάφορα εμπορικά προνόμια, ένα από τα οποία ήταν και η ύπαρξη αυστριακού προξενείου και η δυνατότητα που είχαν οι Βολιώτες να εμπορεύονται υπό αυστριακή προστασία.

* Μετά το 1881, που ο Βόλος ενσωματώθηκε στο ελληνικό κράτος, η νέα διοίκηση φορολόγησε βαριά τη Θεσσαλία. Μπήκε ένας ιδιότυπος νέος κεφαλικός φόρος σε όλους τους <<Έλληνες το γένος>> (κατά κύριο λόγο εμπόρους), κάτι το οποίο οδήγησε στους μαγαζάτορες να βάλουν ξένες, αυστριακές σημαίες στα μαγαζιά τους για να αποφύγουν να φορολογηθούν.

Υπάρχει και η εκδοχή της Φρικηπαίδειας.

* Ο Βόλος είναι μία πόλη στην κεντρική Ελλάδα. Γνωστή αυστριακή αποικία που εξελίχθηκε σε αποικία των ΕΛ, μετά την εκδίωξή τους από την αφιλόξενη προσωρινή τους κατοικία, τη γνωστή υποβαθμισμένη περιοχή της Αθήνας.

• Άρτα – Νερατζοκώληδες

Λόγω του ότι στην Άρτα έχουν πολλά νεράτζια και μεγάλους κώλους, άρα έχουν κώλους σαν νεράτζια.

• Πρέβεζα – Σαρδέλες

Διότι λέγεται ότι βάζουν τις σαρδέλες στο κλουβί.

• Αθήνα – Γκάγκαροι

Γκάγκαρο ήταν το βαρύ ξύλο που ήταν κρεμασμένο με σκοινί πίσω από τις αυλόπορτες, τις οποίες έκλεινε με το βάρος του (gaga στα τούρκικα το ράμφος). Γκάγκαρος λεγόταν επί τουρκοκρατίας ο Αθηναίος της ανώτερης κοινωνικής τάξης, ο οποίος στην πόρτα του είχε γκάγκαρο. Σημαίνει σήμερα ο γνήσιος Αθηναίος.

• Φλώρινα – Απόγονοι της Γιουργίας

Γιατί η γιούργα ήταν η Γεωργία στα φλωρινιώτικα. Ήταν η μεγαλύτερη πόρνη της Φλώρινας. Απ' τις μεγαλύτερες βρισιές για τους Φλωρινιώτες!
• Πόντος – Ντουντούμια / Τουρκούλια

Άγνωστη προέλευση.

Λέσβος – Γκαζμάδες

Τη Μυτιλήνη τη λένε Γκασμαδία ή Κασμαδία οι φαντάροι που υπηρετούν εκεί, επειδή η στρατιωτική ζωή εκεί έχει πολύ σκάψιμο, σκάβουν ορύγματα. Επίσης, υπάρχει και ο παλιός μύθος που λέει ότι (σύμφωνα με την παράδοση από στόμα σε στόμα των φαντάρων) όταν ήταν να φτιαχτεί το αεροδρόμιο της Μυτιλήνης, όλοι οι κάτοικοι πήγαν να συνδράμουν κρατώντας από έναν κασμά (και κανένας δεν κρατούσε φτυάρι ή σκαπέτι).

• Σέρρες – Ακανέδες


Λόγω του ότι στη πόλη των Σερρών φτιάχνονται ακανέδες (ένα είδος γλυκού σαν λουκούμι).

• Πάτρα – Μινάρες

Λίγο υποτιμητική λέξη για τους Πατρινούς που σημαίνει μ..άκας αλλά σε πιο light εκδοχή. Τυπικός χαιρετισμός: "που 'σαι ρε μιναρα"

• Ηράκλειο – Σουμπερίτες ή Καστρινούς

Σουμπερίτες, διότι στην κατοχή ο Σούμπερ είχε την έδρα του στο Hράκλειο και Καστρινούς επειδή το Ηράκλειο ονομαζόταν και Κάστρο.

• Αγρίνιο – Βλάχοι


Έτσι τους αποκαλούν οι Μεσολογγίτες, οι οποίοι θεωρούν τον εαυτό τους πολύ διακεκριμένο.

• Ναύπλιο – Κωλοπλένηδες

Οι Aργίτες τους αποκαλούν έτσι διότι πλένονταν στις τούρκικες τουαλέτες.

• Άργος – Πρασάδες

Ως αντίποινα τους έβγαλαν έτσι, διότι έτρωγαν το πράσο με το οποίο χτυπούσαν το γαϊδούρι τους.

• Καβάλα – Ψαροκασέλες


Έτσι τους αποκαλούν οι Ξανθιώτες.

• Αρκαδία – Σκορδάς ή Αβγοζύγης


Σκορδάς λόγω των τοπικών προϊόντων και αβγοζύγης γιατί πρώτοι οι Αρκάδες πουλούσαν αυγά βάσει του μεγέθους τους – των αυγών -.

• Κόρινθος – Λαΐδες

Γιατί Λαΐδα ήταν μια εταίρα της αρχαιότητας από την Κόρινθο.

• Κρήτη – Πέτσακες ή Σβούρους

Μάλλον από Ρέθυμνο, Ηράκλειο. Ο ορεσίβιος ή χωρικός που κατεβαίνει στην πόλη με ιμπεριαλιστικές διαθέσεις ως προς γυναίκες, μπάρια κλπ. με τα γνωστά αξεσουάρ (4χ4, μαύρο πουκάμισο κλπ κλπ). Τείνει να αντικαταστήσει και στα Χανιά το <<κούργιαλος>>. Σβούροι είναι οι κάγκουρες στην τοπική διάλεκτο.

• Σαλαμίνα – Μπακαουκες ή Μανάρια


Για το "Μπακαουκας" υπάρχει και το γνωστό ανέκδοτο ότι στη σαλαμίνα επικρατεί... εμφύλιος μεταξύ των Μπακις και των Ουκας.

• Xαλκίδα – Τρελονερίτες

Απο το φαινόμενο της παλίρροιας. Τα τρελά νερά του Ευρίπου λένε οτι έχουν πειράξει και τα μυάλα των Χαλκιδέων.

• Τρίκαλα – Κασέρια ή Σακαφλιάδες

Κασέρια λόγω τοπικού τυριού και Σακαφλιάδες λόγω του Σακαφλιά, ο οποίος έζησε την εποχή του Μεσοπολέμου, λίγο μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και ήταν ο Δον Ζουάν της εποχής. Ήταν ένας ωραίος άντρας που είχε αναστατώσει την τρικαλινή κοινωνία με τα καμώματά του, ώσπου κάποιοι του στήσανε καρτέρι στα στενά σοκάκια του Βαρουσίου και τον μαχαιρώσανε (εξού και το γνωστό στιχάκι "Στα τρίκαλα στα δυό στενά σκοτώσανε τον Σακαφλιά"). Το σακαφλιάς κατά λέξη σημαίνει ο φίλος της σάρκας.
Πηγή:tromaktiko.gr
Διαβάστε περισσότερα »"Tα παρατσούκλια των Ελλήνων κατοίκων ανά πόλη!"

Θράκη: Με τη στήριξη Χαράς Νικοπούλου, Νίκου Λυγερού, Σαράντη Καργάκου κ.α., Ιδρύεται «Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΔΟΜΝΑΣ ΒΙΖΒΙΖΗ» στην Κομοτηνή


Επιτέλους μια ευχάριστη είδηση για την Θράκη μας.



«Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΔΟΜΝΑΣ ΒΙΖΒΙΖΗ» 


είναι ένα «πνευματικό σχολείο», το οποίο συστήνεται μετά από πρωτοβουλία ανθρώπων του πνεύματος και επιστημόνων, οι οποίοι αφουγκράστηκαν την ανάγκη για την κάλυψη του κενού που έχει δημιουργήσει η κρίση ηθών και αξιών, η οποία έχει επιφέρει και την οικονομική. Οικοδομείται, βάσει της ιδέας πως κάθε είδους προσωπική και εθνική κρίση αντιμετωπίζεται επιτυχώς με την πνευματική αναγέννηση, τη νοητική αφύπνιση, την απόκτηση υγιούς πολιτικής συνείδησης και την εύρεση του μέτρου και της μεσότητος σε προσωπικό, πολιτικό και εθνικό επίπεδο.
Η οικοδόμηση μίας ενωμένης και αρμονικής ελληνικής κοινωνίας, η ισχυροποίηση της πατρίδος μας σε όλα τα επίπεδα, καθώς και η επαναφορά της στο διεθνές γίγνεσθαι προϋποθέτουν την άμεση επιστροφή στις ρίζες μας και την εμβάθυνση στον ανυπέρβλητο πολιτισμό, στην τεράστια ιστορία και στην πάμπλουτη γλώσσα του Ελληνικού Έθνους.

Το έμβλημα της σχολής παριστάνει την μεγάλη ηρωίδα της Θράκης, την Δόμνα Βιζβίζη, η οποία υποδέχεται σε μία «πνευματική» κιβωτό τα τέκνα του «χωροχρόνου» της πατρίδος μας.

Η σχολή απευθύνεται σε άτομα ηλικίας από «5 έως 105 ετών» και το κύριο έργο της θα είναι καθημερινά μαθήματα σχολικής προετοιμασίας, επιστημονικά σεμινάρια και ημερίδες εντελώς δωρεάν, που στόχο θα έχουν την προώθηση της πανεπιστημονικής προσέγγισης του «σκέπτεσθαι ελληνικώς», της Ελληνικής Ιστορίας και των διαχρονικών και οικουμενικών αξιών του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, καθώς και την καλλιέργεια πνεύματος αλληλεγγύης και εθελοντικής προσφοράς σε κάθε Θρακιώτη που το έχει ανάγκη.

Για τον λόγο αυτό, μία αξιόλογη ομάδα από την επιστημονική κοινότητα της χώρας, όπως δάσκαλοι, καθηγητές, ιερείς, ακαδημαϊκοί, ιατροί και πολλοί άλλοι, τόσο από την Ελλάδα, όσο και από το εξωτερικό θα επιβιβαστούν στην «ΚΙΒΩΤΟ ΤΗΣ ΔΟΜΝΑΣ ΒΙΖΒΙΖΗ» για να συνεισφέρουν σε αυτή την προσπάθεια.

Προσωπικότητες όπως ο Ισπανός Καθηγητής Κλασσικών σπουδών και Πρόεδρος της Euroclassica Jose Luis Navarro, η Ακαδημαϊκός Κα Άννα Τζιροπούλου – Ευσταθίου, ο Ιστορικός και Συγγραφέας Κος Σαράντος Καργάκος, ο Στρατηγικός Σύμβουλος Δρ. Νίκος Λυγερός και πολλοί άλλοι αποδέχτηκαν άμεσα την πρόταση τόσο της δικής μου ως Διευθυντού της «ΚΙΒΩΤΟΥ», όσο και της δασκάλας Χαράς Νικοπούλου, για να μας μεταλαμπαδεύσουν τις γνώσεις τους, ώστε να μας θωρακίσουν πνευματικά.

Παράλληλα, καθημερινά στους μαθητές της «ΚΙΒΩΤΟΥ» θα παρέχεται το μεσημβρινό γεύμα και γενικότερα θα υπάρχουν δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης (διανομή τροφίμων – ρουχισμού, παροχή δωρεάν ιατρικών υπηρεσιών και ό, τι άλλο κριθεί απαραίτητο).

Κλείνοντας, ευελπιστούμε πως η «ΚΙΒΩΤΟΣ» θα είναι μία έμπρακτη συγγνώμη εκ μέρους όλων των Ελλήνων προς τους Θρακιώτες που τα τελευταία χρόνια αφέθηκαν να φυλούν μόνοι Θερμοπύλες!



Ε Λ Λ Η Ν Ε Σ

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΑΣ:


ΔΩΡΕΑΝ ΜΑΘΗΜΑΤΑ
Όσοι είστε από τη Θράκη ενημερώνουμε ότι από το Σεπτέμβριο θα χρειαστούμε καθημερινά από τις 14.00 και μετά την εθελοντική βοήθεια των δασκάλων και καθηγητών για τα δωρεάν μαθήματα σχολικής προετοιμασίας και τα φροντιστήρια της κιβωτού μας (αγγλικά, μουσική, πληροφορική, γυμναστική, μαθήματα κατευθύνσεων αρχαία ελληνικά για παιδιά και ενηλίκους κ.α.)..
Επίσης καθηγητές ιστορίας, βυζαντινής μουσικής και επιστήμονες από κάθε χώρο που θέλουν να παραδίδουν δωρεάν σεμινάρια του τομέα τους ας επικοινωνήσουν μαζί μας

ΙΑΤΡΕΙΟ
ακόμη, όσοι ιατροί θέλουν δωρεάν να βοηθήσουν στο ανοιχτό ιατρείο που θα λειτουργεί περιμένουμε τις συμμέτοχες σας.

ΣΙΤΙΣΗ
Επιπλέον εταιρείες τροφίμων , αν μπορείτε στηρίξτε το καθημερινό φαγητό που θα μαγειρεύουμε για τα παιδιά της κιβωτού.....
Όποιος θέλει να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε κάθε τομέα δράσης της κιβωτού.....
Ενημερώστε μας..

ΑΛΛΕΣ ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ

Όσοι είστε μακριά και θέλετε να συνδράμετε, θα χρειαστούμε 6 πινάκες για μαρκαδόρους σχολικής τάξης, 50 τραπεζοκαθίσματα σχολικά, βιβλιοθήκες και ράφια για βιβλία , τετράδια, μολύβια, σχολικά ειδή γενικά και σχολικές τσάντες για τη νέα σχολική χρόνια 2012-13..

ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ
Ακόμη φωτοτυπικά, υπολογιστές, τηλεοράσεις και dvd, βιντεοπροβολείς, μικροφωνική εγκατάσταση και βιβλία παιδικής λογοτεχνίας αλλά και για ενήλικες.


ΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΤΗΣ ΚΙΒΩΤΟΥ ΕΙΝΑΙ:

6936868684 και 6948781892
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ : ΦΡΙΤΖΑΛΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ 

Διαβάστε περισσότερα »"Θράκη: Με τη στήριξη Χαράς Νικοπούλου, Νίκου Λυγερού, Σαράντη Καργάκου κ.α., Ιδρύεται «Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΔΟΜΝΑΣ ΒΙΖΒΙΖΗ» στην Κομοτηνή"

Το Θεραπευτικό Τσάι του Βουνού (Sideritis) Vs Επιβλαβούς Πράσινου Τσαγιού



Το είδος του φυτού Sideritis sp. (Athoa - Clandestina - Raeseri - Scardici - Euboea - Syriaca), γνωστό ευρέως ανά την Ελλάδα με το κοινό όνομα Τσαί του Βουνού, είναι ένα θεραπευτικό βότανο με πολλές ιδιότητες.
Από τον Ιπποκράτη που το συνιστούσε ως τονωτικό λόγω της υψηλής περιεκτικότητας του σε σίδηρο
,
μέχρι τον Διοσκουρίδη που το θεωρούσε ισχυρή ασπίδα κατά του κρυολογήματος και μέχρι σήμερα που γνωρίζουμε για την αντι-υπερτασική, αντιοξειδωτική, αντιθρομβωτική δράση του, όπως και για την πλούσια περιεκτικότητα του σε φλαβονοειδή που θωρακίζουν το κυκλοφορικό και το καρδιαγγειακό σύστημα, το Τσάι του Βουνού παραμένει το δημοφιλέστερο ελληνικό βότανο.
Το Τσάι του Βουνού ανήκει στην οικογένεια των Χειλανθών (Lamiaceae) και στο γένος Sideritis.
Το συναντάμε αυτοφυές στα περισσότερα ορεινά και ημιορεινά μέρη της Μεσογείου αλλά υπάρχουν αρκετά είδη του και στην Ασία.
Στην Ελλάδα το συναντάμε στις περισσότερες περιοχές, όπως:
στον Άθω, στην Πίνδο και στην Σαμοθράκη με την ονομασία Sideritis Athoa (τσάι του βουνού ή τσάι του Άθω ή Βλάχικο τσάι ή μπεττόνικα),

στον Ταύγετο και στο Μαλεβού με την ονομασία Sideritis Clandestina (τσάι του βουνού, τσάι του Ταυγέτου),
στον Παρνασσό και το Βελούχι με το όνομα Sideritis Raeseri (τσάι του βουνού),
sideritis raeseri.png
στον Όλυμπο ως δυσεύρετο είδος σε υψόμετρο άνω των 1000 μέτρων, στο Πήλιο και στον Κίσσαβο, με το όνομα Sideritis Scardica (τσάι του βουνού, βότανο των θεών),
στη Δίρφυ της Εύβοιας σε υψόμετρο 1000-1500 μέτρων, με το όνομα Sideritis Euboea (τσάι του βουνού , τσάι της Εύβοιας),
και στα Λευκά Όρη της Κρήτης σε υψόμετρο 1300-2000 μέτρα με το όνομα Sideritis Syriaca (τσάι του βουνού, μαλοτήρα, καλοκοιμηθιά).
Αυτό είναι το ελληνικό τσάι του βουνού, ένα πλούσιο σε φυσικά αντιοξειδωτικά φυτό που δεν πρέπει να λείπει από την καθημερινότητα μας και το σπίτι μας.
Το τσάι του βουνού το πίνουμε ως αφέψημα ζεστό (ρίχνουμε βραστό νερό σε ένα με δύο κλαδάκια και αφήνουμε από 3 έως 5 λεπτά να αναδείξει το άρωμα και τις θεραπευτικές του ουσίες),  ή κρύο ( αφού το αφήσουμε να γίνει ως ζεστό αφέψημα, περιμένουμε να κρυώσει λίγο και το χτυπάμε με παγάκια στο σέικερ. Σερβίρουμε σκέτο, με μέλι, ή με μέλι και λεμόνι).
Το Τσάι του Βουνού είναι η ιδανική πρόταση για τις κρύες μέρες του Χειμώνα και τις ζεστές του Καλοκαιριού, ζεσταίνοντας ή φρεσκάροντας το σώμα μας και θωρακίζοντας την υγεία μας.
Σε αντίθεση με το πολυδιαφημιζόμενο Πράσινο Τσάι, ένα φυτό πλούσιο σε Καφείνη ή οποία θεωρείται από την εναλλακτική θεραπευτική ως ιδαιτέρως εθιστική και επιβλαβής για τον οργανισμό, που σε συνδυασμό με τα διάφορα χημικά και παρασιτοκτόνα στα οποία εμβαπτίζεται για να φθάσει από τις χώρες της Ασίας μέχρι την Δύση, το καθιστούν μια μικρή τοξική βόμβα.
Η φήμη του Πράσινου τσαγιού ωφείλεται κυρίαρχα στην παγκόσμια μηχανή προώθησης και διαφήμισης ενός επιβλαβούς (π.χ. κόλα, καπνός), άχρηστου ή μερικώς επιβλαβούς (π.χ. μαύρο τσάι, καφές) προιόντος με σκοπό το κέρδος. Οπωσδήποτε το Πράσινο τσάι περιέχει και διάφορα άλλα ωφέλιμα συστατικά που αναιρούνται όμως από τις προηγούμενες παρατηρήσεις μας.
Λέμε λοιπόν ότι στον αγώνα ΤΣΑΙ του ΒΟΥΝΟΥ VS ΠΡΑΣΙΝΟ ΤΣΑΙ το αποτέλεσμα είναι = 1 - 0!
Διαβάστε περισσότερα »"Το Θεραπευτικό Τσάι του Βουνού (Sideritis) Vs Επιβλαβούς Πράσινου Τσαγιού"

Η Ελλάδα που χάνεται...


Ακόμη κι ο θερισμός, που γινόταν στην ελληνική επαρχία, και ιδιαίτερα στον μεγάλο σιτοβολώνα, τη Θεσσαλία, σήμερα πάει να εκλείψει!.. Το ευλογημένο τρίπτυχο των προϊόντων του ελληνισμού: σίτος, οίνος και έλαιον, για λόγους ευρωπαϊκής (λέγε: συμφεροντολογική) πολιτικής, σήμερα έχει σχεδόν εξαφανιστεί και ο ελληνικός λαός, για να μην πεινάσει, θα πρέπει να ξανασκεφτεί την καλλιέργεια των ευλογημένων αυτών προϊόντων. Ας διαβάσουμε, λοιπόν, πώς ο θερισμός, για παράδειγμα, ήταν από τα χρόνια εκείνα μάθημα στα μαθητικά μας σχολεία!...

0 ΘΕΡΙΣΜΟΣ
Τον μήνα Ιούνιο, τον Θεριστήν, όπως τον λέγει ο λαός, όλον το χωρίον ευρίσκεται εις τους αγρούς.
Εις το μέσον του αγρού υψώνεται το πυκνόφυλλον δένδρον, το οποίο εκάστη πρωΐαν δέχεται τα σακκίδια, με τον άρτον των θεριστών και τα δοχεία του νερού. Εκεί είναι προφυλαγμένα από τας θερμάς ακτίνας του ηλίου. Όσον προχωρεί η ημέρα, τόσον η ζέστη μεγαλώνει και βασανίζει τους θεριστάς.
Όλος ο κάμπος είναι ολόχουσος και μόνον τα φύλλα του δένδρου πρασινίζουν. Ούτε εν άνθος δεν απέμεινε πλέον. Τώρα, όσον είναι ακόμη πρωϊ, τρέχουν οι θερισταί να κόψουν στάχυς με τα δρέπανά των τα καμπυλωτά.
Ωσάν στρατιώται εις την γραμμήν, αι ζωηραί θερίστριαι θερίζουν και τραγουδούν. Έχουν κατεβασμένην την μανδήλαν έως τα χείλη, κύπτουν και προχωρούν με το κοπτερό δρέπανον εις την χείρα. Κατόπιν από αυτάς άλλοι εργάται με τα σπαρτά εις τας χείρας δένουν εις δεμάτια τους θερισμένους στάχυς. Και τα δεμάτια αυτά, σκορπισμένα εδώ και εκεί εις τον αγρόν, ομοιάζουν με νεκρούς, οι οποίοι μετ’ ολίγον θα θρέψουν τους ζωντανούς.
Εις την σκιαν του δένδρου εμαζεύθησαν την μεσημβρίαν οι θερισταί, εξεκρέμασαν τα σακκίδια και εστρώθησαν εις το φαγητόν, Αι ακτίνες του ηλίου ματαίως αγωνίζονται να περάσουν από τα πυκνά φύλλα του δένδρου.
Θερισταί είναι οι ίδιοι οι ιδιοκτήται των αγρών και θερίστριαι είναι αι σύζυγοι και αι θυγατέρες των. Καμμία γεωργική εργασία δεν γίνεται με τόσην ευχαρίστησιν. Δια να φθάσουν όμως οι άνθρωποι αυτοί εις τας ευχαρίστους ημέρας του θερισμού, πόσας φοράς εβράχησαν έως το κόκκαλον κατά τον καιρόν της σποράς και πόσην αγωνίαν εδοκίμασαν από το πρώτον φύτρωμα έως σήμερον! Η χαρά των όμως τώρα εις το τέλος γίνεται αφορμή να λησμονώνται όλα τα παλαιά βάσανα.
Τρώγοντες εις την σκιαν του δένδρου βλέπουν με υπερηφάνειαν τα δεμάτια σκορπισμένα εις τον αγρόν και συλλογίζονται, ότι μετ’ ολίγας ημέρας θ’ αλωνίσουν τον σίτον, θα στείλουν τον νέον καρπόν εις τον γειτονικόν μύλον και θα φάγουν χαρούμενοι τον πρώτον άρτον της εσοδείας. Ποσον ευωδιάζει ο άρτος αυτός!
Δεν θα λησμονήσουν και τον τζίντζιρα, που, χωμένος εις τα κλαδιά του δένδρου, τραγουδεί και λέγει:
Θερίσετ’ αλωνίσετε, δεματοκουβαλήσετε, κι εγώ το κουλικάκι μου θέλω να μου το δώσετε.
Και η νοικοκυρά από τον πρώτον καρπόν, που θα ζυμώση, θα κάμη το κουλούρι του τζίντζιρα και μια της κόρη θα το φέρη εις την βρύσιν του χωρίου και θα το κρεμάση εκεί εις τον κρουνόν, που τρέχει το νερόν, δια να τρέχουν έτσι και τα καλά εις το σπίτι.
Ο ήλιος, αργά - αργά, κλίνει προς την δύσιν. Ευχάριστος ζέφυρος δροσίζει την φλεγομένην γην και ζωογονεί τους κουρασμένους θεριστάς. Όλαι αι οικογένειαι κατακλίνονται πλησίον εις τα δεμάτια, δια να συνεχίσουν την χαραυγήν τον θερισμόν με το πρώτον άσμα του κορυδαλλού.
Αλέξανδρος Μωραϊτίδης
ΠΗΓΗ: Γ. ΜΕΓΑ, Κ. ΡΩΜΑΙΟΥ Σ. ΔΟΥΦΕΞΗ, Θ. ΜΑΚΡΟΠΟΥΛΟΥ: ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟΝ Δ’ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ, ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ, ΑΘΗΝΑΙ 1959 
Διαβάστε περισσότερα »"Η Ελλάδα που χάνεται..."

Τι γιορτάζουμε του Αγίου Πνεύματος;



Η εορτή του Αγίου Πνεύματος είναι κινητή. Είναι πάντοτε Δευτέρα, 7 εβδομάδες μετά το Πάσχα. Η ημέρα αυτή είναι επίσημη αργία για τις δημόσιες υπηρεσίες και πολλούς εργαζόμενους γραφείου.
Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη στο χριστιανικό κόσμο,Το Άγιο Πνεύμα είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας και είναι ομοούσιο με τον Πατέρα και τον Υιό.
Κατά την Ορθόδοξη εκκλησία «εκπορεύεται» από τον Πατέρα, ενώ κατά την Καθολική εκκλησία και από τον Υιό. Η διαφορά αυτή είναι γνωστή ωςfilioque (λατ. «και εκ του Υιού»),που προκάλεσε το σχίσμα των δύο εκκλησιών.

«Καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ κύριον, τὸ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν Πατρὶ καὶ Υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν».

Το όγδοο άρθρο του Συμβόλου της αγίας μας Πίστης αναφέρεται στο τρίτο πρόσωπο της Θεότητας, για να συμπληρωθεί η αλήθεια γύρω από την Αγία Τριάδα. Το τρίτο, λοιπόν, πρόσωπο της Θεότητας είναι το Πνεύμα το Άγιο.


Πεντηκοστή

Πεντηκοστή ονομάζεται κατά την Καινή Διαθήκη η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος στους Αποστόλους που συνέβη την πεντηκοστή ημέρα από την Ανάσταση του Ιησού Χριστού (Πράξεις β' 1-41). Σε ανάμνηση του γεγονότος αυτού, κάθε χρόνο, οι Χριστιανοί εορτάζουν με ιδιαίτερη λαμπρότητα την εορτή της Πεντηκοστής και αυτό διότι θεολογικά η ημέρα αυτή θεωρείται η γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας.

Η εορτή αυτή αντιστοιχεί με την επίσης μεγάλη ετήσια εορτή των Ιουδαίων η οποία στις Εβραϊκές Γραφές (Παλαιά Διαθήκη) αποκαλείται Γιορτή του Θερισμού ή Γιορτή των Εβδομάδων. (Έξοδος 23:16· 34:22) η οποία ήταν καθαρά γεωργική εορτή με τελείως διαφορετικό περιεχόμενο. Η τήρηση της λάβαινε χώρα την πεντηκοστή ημέρα μετά τις 16 Νισάν του Ιουδαϊκού ημερολογίου, την ημέρα κατά την οποία η κεφαλή κάθε οικογένειας προσέφερε στον Θεό ένα δεμάτι κριθάρι, που υποδήλωνε την επιθυμία για ειρηνική σχέση μαζί Του. (Λευιτικό 23:15, 16) Οι προσφορές για αυτή τη γεωργική γιορτή γίνονταν μέσω του ιερατείου αρχικά στην Σκηνή της Μαρτυρίας, ενώ αργότερα στον Ναό στην Ιερουσαλήμ.
Την ημέρα της Πεντηκοστής έλαβε χώρα η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος στους 120 μαθητές (περιλαμβανομένων και των αποστόλων του Ιησού) οπότε, σύμφωνα με τις Πράξεις των Αποστόλων, έλαβαν Άγιο Πνεύμα μιλώντας σε ξένες γλώσσες (γλωσσολαλιά) «για τα θαυμαστά έργα του Θεού», γεγονός που έγινε αντιληπτό από Ιουδαίους και προσήλυτους που ήταν στην Ιερουσαλήμ για τη γιορτή των Εβδομάδων. Ως αποτέλεσμα, έπειτα και από το κήρυγμα του Πέτρου, βαφτίστηκαν εκείνη την ημέρα 3.000 νέα μέλη της χριστιανικής εκκλησίας. (Πράξεις 1:13-15· 2:1-41) Εκείνη η ημέρα ήταν 50 ημέρες μετά την ανάσταση του Ιησού Χριστού που συνέπεσε στις 16 Νισάν.

Η "Πεντηκοστή" άρχισε να γιορτάζεται από τους αποστολικούς χρόνους είτε στο ναό των Ιεροσολύμων μαζί με τους Ιουδαίους (Πράξεις κ'16), είτε χωριστά. Σύμφωνα με τους εκκλησιαστικούς Πατέρες και συγγραφείς του β' μισού του 4ου αιώνα γίνεται λόγος περί του εορτασμού από τους αποστολικούς χρόνους όπου κατά την εορτή αυτή γινόταν και η βάπτιση των κατηχουμένων όπου και για το λόγον αυτό συνεχίζεται και ψάλλεται ο τρισάγιος ύμνος: "Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε...".

Η Πεντηκοστή είναι εβδομαδιαία εορτή δηλαδή εορτάζεται όλες τις ημέρες της εβδομάδας με ιδιαίτερη έξαρση το Σάββατο. Από τις μεθεόρτιες ημέρες ξεχωρίζει η Δευτέρα που είναι αφιερωμένη στο Άγιο Πνεύμα όπου και επαναλαμβάνεται ομοίως όλη η ακολουθία της Κυριακής.
Διαβάστε περισσότερα »"Τι γιορτάζουμε του Αγίου Πνεύματος;"

Η ιστορία του ελληνικού καφέ




Μπορεί αρκετές φορές να ενδίδουμε στην έντονη γεύση ενός espresso, όμως οι σταθερές αξίες δεν πεθαίνουν ποτέ.
Όσα χρόνια και αν περάσουν, όσες παραλλαγές σε «-τσίνο» και αν κυκλοφορήσουν, η cult γοητεία του ελληνικού καφέ δύσκολα θα ξεπεραστεί.

Ίσως γιατί έχει συνδεθεί άρρηκτα με την καθημερινότητα και ενίοτε με την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα και η προετοιμασία του έχει πάρει διαστάσεις ιεροτελεστίας.

Ιστορία στη χόβολη

Η ιστορία του καφέ στην Ελλάδα αρχίζει από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Ιδιαίτερα οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, της Θεσσαλονίκης και γενικότερα της Βορείου Ελλάδος γνωρίζουν και συνηθίζουν πρώτοι τον καφέ μαζί με τους Τούρκους. Χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στην Θεσσαλονίκη τον 17ο αιώνα και σύμφωνα με πηγές υπήρχαν παραπάνω από τριακόσια καφενεία όπου σύχναζαν Έλληνες και Τούρκοι. Στη Αθήνα, τα πρώτα καφενεία εμφανίζονται αργότερα και στην αρχή είναι μικρά με τους περισσότερους θαμώνες τους να είναι Τούρκοι. Με τον καιρό όμως, η πελατεία τους εμπλουτίζεται με Έλληνες και σύμφωνα με τον Παπαδιαμάντη, από το 1760 η συνήθεια του καφέ μεταδίδεται και στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, τα καφενεία έκαναν και τη δουλειά του καφεκόπτη, δηλαδή προμηθεύονταν ακατέργαστο καφέ και αφού τον καβούρδιζαν, τον άλεθαν σε μικρούς χειροκίνητους μύλους. Τα πρώτα ειδικά καταστήματα για τον καφέ, τα Καφεποιεία, που γρήγορα μετονομάστηκαν καφεκοπτεία εμφανίζονται στις αρχές του 20ου αιώνα και ασχολούνται αποκλειστικά με την εισαγωγή, επεξεργασία και πώληση καφέ έτοιμου προς κατανάλωση. Απο τα πρώτα Καφεκοπτεία της Αθήνας είναι ο "Οικος Μπέλκα" στην Πλατεία Δημοτικού Θεάτρου (σημερινή Πλατεία Κοτζιά) και το καφεκοπτείο Ανδρέα Ριζόπουλου στην ίδια περιοχή. Το 1914 ανοίγει το καφεκοπτείο Μισεγιάννη - Μάστορη στην οδό Σκουφά στο Κολωνάκι, ενώ το 1920 ανοίγει το πρώτο καφεκοπτείο Λουμίδη στον Πειραιά.

Από το Ρίο στο φλιτζάνι

Ο Γιώργος Μισεγιάννης ανήκει στην τρίτη γενιά της γνωστής οικογένειας η οποία άνοιξε το καφεκοπτείο Μισεγιάννη - Μάστορη στην οδό Σκουφά. Η επιχείρησή του κάνει την επεξεργασία και την πώληση του καφέ στον ίδιο χώρο. Τον ρωτάω από πού προέρχονται κατά κύριο λόγο οι καφέδες που χρησιμοποιούνται στην εγχώρια παραγωγή.

«Η πρώτη χώρα παραγωγής καφέ σε παγκόσμια κλίμακα είναι η Βραζιλία. Ακολουθούν το Μεξικό, η Κολομβία, η Γουατεμάλα, η Νικαράγουα, η Κοστα Ρίκα και η Τζαμάικα, η οποία έχει και τον πιο ακριβό και καλό καφέ», μου λέει. «Εμείς επιλέγουμε από τους εισαγωγείς, ενώ καμία φορά γίνονται και ειδικές παραγγελίες για εμάς, όπως για παράδειγμα από την Τζαμάικα», προσθέτει.

«Στον ελληνικό καφέ υπερισχύει ο καφές Βραζιλίας, δεν είναι όμως ένα μόνο είδος. Υπάρχουν δύο ποικιλίες οι οποίες αναμειγνύονται: από το Ρίο και από το Σάντος. Σε αυτό το μείγμα προστίθεται και Αιθιοπικός καφές και έτσι έχουμε το τελικό χαρμάνι», λέει σχετικά ο κ. Μισεγιάννης.

Στη συνέχεια με διαφωτίζει όσον αφορά τα χαρακτηριστικά «γνωρίσματα» του ελληνικού καφέ: «Η διαφορά δεν έχει να κάνει τόσο πολύ με το χρώμα, το οποίο προκύπτει από το καβούρδισμα, όσο με την ποικιλία. Αυτή είναι που κάνει και τη διαφορά στη γεύση. Ο ελληνικός καφές έχει συγκεκριμένο χαρμάνι, συγκεκριμένο ψήσιμο που τον κάνει ξανθό και πολύ πολύ ψιλό άλεσμα. Αυτά είναι τα τρία βασικά στοιχεία της ταυτότητάς του».

Ελληνικός ή Τούρκικος;

Το περίφημο ερώτημα για τον καφέ, η απάντηση στο οποίο τείνει περισσότερο προς το «αραβικός», αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς. «Ο καφές έτσι όπως τον πίνουμε στο μπρίκι χωρίς να φιλτράρεται είναι μια συνήθεια που ξεκίνησε από τους Άραβες», εξηγεί ο κ. Μισεγιάννης. Πράγματι, οι πρώτοι που παρασκεύασαν τέτοιου είδους καφέ ήταν οι Βεδουίνοι της Μέσης Ανατολής, οι οποίοι έβαζαν την χύτρα του καφέ πάνω στην άμμο που κάλυπτε τα κάρβουνα για να τα κρατήσει ανάμενα. Γι’ αυτό και ο σωστός τρόπος για να ψήνεται αυτός ο καφές είναι πάνω στην άμμο (χόβολη).

«Εμείς το μάθαμε επί Τουρκοκρατίας και τον λέγαμε τούρκικο μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 70. Μετά για διαφημιστικούς λόγους, μια ελληνική εταιρεία τυποποίησης σε μια διαφήμισή της σκέφτηκε να προβάλλει τον «ελληνικό» χαρακτήρα του καφέ», προσθέτει. Η διαφήμιση απεύθυνε ερώτηση στον καταναλωτή «Πώς τον λέτε τον καφέ; Εμείς τον λέμε Ελληνικό!»και όχι μόνο κατάφερε να αλλάξει όνομα στον καφέ, αλλά ήταν τόσο πετυχημένη που άρχισαν να τον αποκαλούν «ελληνικό» και σε άλλες χώρες των Βαλκανίων.

Όμως σύμφωνα με τον κ. Μισεγιάννη υπάρχουν και ελληνικές ιδιαιτερότητες στη κατανάλωσή του. «Οι Έλληνες τον κάνουμε πιο ξανθό σε σχέση με τους Τούρκους ή τους Άραβες, χωρίς αρώματα, πιο συμπυκνωμένο και τον πίνουμε σε μεγαλύτερη ποσότητα ανά φλιτζάνι. Άρα δεν είναι εντελώς άδικο να πεις ότι είναι «ελληνικός». Είναι ο καφές που πίνουν περισσότερο από όλους οι Έλληνες», καταλήγει ο κ. Μισεγιάννης.

Η ιεροτελεστία του μερακλή: Μπρίκια κολλάμε;

Η τέχνη παρασκευής του ελληνικού καφέ, όπως και κάθε συνταγή άλλωστε, έχει τα μυστικά της. Και αν ο παραδοσιακός τρόπος έχει παραμεριστεί από πολλούς χάριν ευκολίας και χρόνου, δεν είναι λίγοι εκείνοι που επιμένουν μερακλίδικα.

Ο «σωστός» ελληνικός καφές, σιγοψήνεται στη χόβολη με χάλκινο μπρίκι, έτσι ώστε να βράσει καλά και να κάνει το βελούδινο καϊμάκι που τον χαρακτηρίζει.

Συγκεκριμένα:

1. Πάρτε το κατάλληλο μπρίκι. Υπάρχουν μπρίκια για ένα καφέ, μέχρι και τέσσερις. Αποφύγετε τα πολύ μεγάλα μπρίκια γιατί δεν θα κάνουν καλό καϊμάκι.

2. Βάλτε νερό στο μπρίκι με το φλιτζάνι ανάλογα με το πόσους καφέδες θα φτιάξετε. Προσέξτε να μην είναι ούτε ζεστό, ούτε παγωμένο.

3. Προσθέστε μια γεμάτη κουταλιά καφέ και ζάχαρη ανάλογα με τις προτιμήσεις σας.

4. Ανακατέψτε καλά και βράστε τον καφέ μέχρι να φουσκώσει.

5. Αν έχετε φτιάξει παραπάνω από ένα καφέ, θα σερβίρετε από μικρή ποσότητα σε κάθε φλιτζανάκι για να έχουν όλοι καϊμάκι. Στη συνέχεια συμπληρώστε τα φλιτζανάκια.

6. Οι βασικές παραλλαγές του καφέ ανάλογα με το πόση ζάχαρη/καφέ προσθέτετε είναι οι εξής:
Βαρύς - 2-3 κουταλιές καφέ
Ελαφρύς - ½ - 1 κουταλιά καφέ
Γλυκός - 2-4 κουταλιές ζάχαρη
Μέτριος - 1 κουταλιά ζάχαρη
Ναι και Όχι - ½ κουταλιά ζάχαρη
Σκέτος - Καθόλου ζάχαρη
Βαρύγλυκος - 3 κουταλιές καφέ και ζάχαρη
Γλυκηβραστός - 2 κουταλιές καφέ 3 ζάχαρη και ελαφρύ καϊμάκι.
Με ολίγη: 1 κουταλιά καφέ, λιγότερο από 1/2 ζάχαρη
Διαβάστε περισσότερα »"Η ιστορία του ελληνικού καφέ"