τότε τη χώρα του, λέει πώς τα χέρια του Μεταξά, καθώς κρατούσαν το τελεσίγραφο, ελαφρότρεμαν συγκινημένα και τα μάτια του, πίσω από τα γυαλιά, είταν υγρά. Αυτό- εξηγεί ο Γκράτσι- συνέβαινε πάντα στον Μεταξά όταν είτανε συγκινημένος. Η στιγμή, πραγματικά, είταν δραματική κι’ επίσημη. Το βάρος της ευθύνης απέναντι στην Ιστορία, στο έθνος, στις παραδόσεις του, θα μπορούσε να λυγίσει πολύ στιβαρούς ώμους. Ας ειπωθεί προς τιμήν του Μεταξά ότι δεν λύγισε τους δικούς του. Είναι ολοφάνερο πώς μέσα στη συνείδησή του μιλούσε εκείνη την ώρα κάτι πέρα από την πρακτική φρόνηση και τον πολιτικό ρεαλισμό. Μέσα στη νύχτα, στο σαλονάκι αυτό όπου βρισκόταν μόνος του υπόλογος απέναντι στην Ελλάδα, εντολοδόχος της, ο Μεταξάς άκουσε μέσα στο αίμα του τη βαθειά φωνή της εθνικής ψυχής. Όταν αποδιάβασε το κείμενο, σήκωσε τα μάτια του, κοίταξε καλά τον πρεσβευτή και με φωνή συγκινημένη αλλά στέρεα, είπε : Alors, c’est la guerre. Ώστε λοιπόν, πόλεμος. »
Απόσπασμα από το κεφάλαιο ‘Ύπέρ βωμών και εστιών ’ του βιβλίου : ‘ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΟΠΟΙΪΑ 1940-1941 ’
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
τα σχόλιά σας