Ακόμη κι ο θερισμός, που γινόταν στην ελληνική επαρχία, και ιδιαίτερα στον μεγάλο σιτοβολώνα, τη Θεσσαλία, σήμερα πάει να εκλείψει!.. Το ευλογημένο τρίπτυχο των προϊόντων του ελληνισμού: σίτος, οίνος και έλαιον, για λόγους ευρωπαϊκής (λέγε: συμφεροντολογική) πολιτικής, σήμερα έχει σχεδόν εξαφανιστεί και ο ελληνικός λαός, για να μην πεινάσει, θα πρέπει να ξανασκεφτεί την καλλιέργεια των ευλογημένων αυτών προϊόντων. Ας διαβάσουμε, λοιπόν, πώς ο θερισμός, για παράδειγμα, ήταν από τα χρόνια εκείνα μάθημα στα μαθητικά μας σχολεία!...
0 ΘΕΡΙΣΜΟΣ
Τον μήνα Ιούνιο, τον Θεριστήν, όπως τον λέγει ο λαός, όλον το χωρίον ευρίσκεται εις τους αγρούς.
Εις το μέσον του αγρού υψώνεται το πυκνόφυλλον δένδρον, το οποίο εκάστη πρωΐαν δέχεται τα σακκίδια, με τον άρτον των θεριστών και τα δοχεία του νερού. Εκεί είναι προφυλαγμένα από τας θερμάς ακτίνας του ηλίου. Όσον προχωρεί η ημέρα, τόσον η ζέστη μεγαλώνει και βασανίζει τους θεριστάς.
Όλος ο κάμπος είναι ολόχουσος και μόνον τα φύλλα του δένδρου πρασινίζουν. Ούτε εν άνθος δεν απέμεινε πλέον. Τώρα, όσον είναι ακόμη πρωϊ, τρέχουν οι θερισταί να κόψουν στάχυς με τα δρέπανά των τα καμπυλωτά.
Ωσάν στρατιώται εις την γραμμήν, αι ζωηραί θερίστριαι θερίζουν και τραγουδούν. Έχουν κατεβασμένην την μανδήλαν έως τα χείλη, κύπτουν και προχωρούν με το κοπτερό δρέπανον εις την χείρα. Κατόπιν από αυτάς άλλοι εργάται με τα σπαρτά εις τας χείρας δένουν εις δεμάτια τους θερισμένους στάχυς. Και τα δεμάτια αυτά, σκορπισμένα εδώ και εκεί εις τον αγρόν, ομοιάζουν με νεκρούς, οι οποίοι μετ’ ολίγον θα θρέψουν τους ζωντανούς.
Εις την σκιαν του δένδρου εμαζεύθησαν την μεσημβρίαν οι θερισταί, εξεκρέμασαν τα σακκίδια και εστρώθησαν εις το φαγητόν, Αι ακτίνες του ηλίου ματαίως αγωνίζονται να περάσουν από τα πυκνά φύλλα του δένδρου.
Θερισταί είναι οι ίδιοι οι ιδιοκτήται των αγρών και θερίστριαι είναι αι σύζυγοι και αι θυγατέρες των. Καμμία γεωργική εργασία δεν γίνεται με τόσην ευχαρίστησιν. Δια να φθάσουν όμως οι άνθρωποι αυτοί εις τας ευχαρίστους ημέρας του θερισμού, πόσας φοράς εβράχησαν έως το κόκκαλον κατά τον καιρόν της σποράς και πόσην αγωνίαν εδοκίμασαν από το πρώτον φύτρωμα έως σήμερον! Η χαρά των όμως τώρα εις το τέλος γίνεται αφορμή να λησμονώνται όλα τα παλαιά βάσανα.
Τρώγοντες εις την σκιαν του δένδρου βλέπουν με υπερηφάνειαν τα δεμάτια σκορπισμένα εις τον αγρόν και συλλογίζονται, ότι μετ’ ολίγας ημέρας θ’ αλωνίσουν τον σίτον, θα στείλουν τον νέον καρπόν εις τον γειτονικόν μύλον και θα φάγουν χαρούμενοι τον πρώτον άρτον της εσοδείας. Ποσον ευωδιάζει ο άρτος αυτός!
Δεν θα λησμονήσουν και τον τζίντζιρα, που, χωμένος εις τα κλαδιά του δένδρου, τραγουδεί και λέγει:
Θερίσετ’ αλωνίσετε, δεματοκουβαλήσετε, κι εγώ το κουλικάκι μου θέλω να μου το δώσετε.
Και η νοικοκυρά από τον πρώτον καρπόν, που θα ζυμώση, θα κάμη το κουλούρι του τζίντζιρα και μια της κόρη θα το φέρη εις την βρύσιν του χωρίου και θα το κρεμάση εκεί εις τον κρουνόν, που τρέχει το νερόν, δια να τρέχουν έτσι και τα καλά εις το σπίτι.
Ο ήλιος, αργά - αργά, κλίνει προς την δύσιν. Ευχάριστος ζέφυρος δροσίζει την φλεγομένην γην και ζωογονεί τους κουρασμένους θεριστάς. Όλαι αι οικογένειαι κατακλίνονται πλησίον εις τα δεμάτια, δια να συνεχίσουν την χαραυγήν τον θερισμόν με το πρώτον άσμα του κορυδαλλού.
Εις το μέσον του αγρού υψώνεται το πυκνόφυλλον δένδρον, το οποίο εκάστη πρωΐαν δέχεται τα σακκίδια, με τον άρτον των θεριστών και τα δοχεία του νερού. Εκεί είναι προφυλαγμένα από τας θερμάς ακτίνας του ηλίου. Όσον προχωρεί η ημέρα, τόσον η ζέστη μεγαλώνει και βασανίζει τους θεριστάς.
Όλος ο κάμπος είναι ολόχουσος και μόνον τα φύλλα του δένδρου πρασινίζουν. Ούτε εν άνθος δεν απέμεινε πλέον. Τώρα, όσον είναι ακόμη πρωϊ, τρέχουν οι θερισταί να κόψουν στάχυς με τα δρέπανά των τα καμπυλωτά.
Ωσάν στρατιώται εις την γραμμήν, αι ζωηραί θερίστριαι θερίζουν και τραγουδούν. Έχουν κατεβασμένην την μανδήλαν έως τα χείλη, κύπτουν και προχωρούν με το κοπτερό δρέπανον εις την χείρα. Κατόπιν από αυτάς άλλοι εργάται με τα σπαρτά εις τας χείρας δένουν εις δεμάτια τους θερισμένους στάχυς. Και τα δεμάτια αυτά, σκορπισμένα εδώ και εκεί εις τον αγρόν, ομοιάζουν με νεκρούς, οι οποίοι μετ’ ολίγον θα θρέψουν τους ζωντανούς.
Εις την σκιαν του δένδρου εμαζεύθησαν την μεσημβρίαν οι θερισταί, εξεκρέμασαν τα σακκίδια και εστρώθησαν εις το φαγητόν, Αι ακτίνες του ηλίου ματαίως αγωνίζονται να περάσουν από τα πυκνά φύλλα του δένδρου.
Θερισταί είναι οι ίδιοι οι ιδιοκτήται των αγρών και θερίστριαι είναι αι σύζυγοι και αι θυγατέρες των. Καμμία γεωργική εργασία δεν γίνεται με τόσην ευχαρίστησιν. Δια να φθάσουν όμως οι άνθρωποι αυτοί εις τας ευχαρίστους ημέρας του θερισμού, πόσας φοράς εβράχησαν έως το κόκκαλον κατά τον καιρόν της σποράς και πόσην αγωνίαν εδοκίμασαν από το πρώτον φύτρωμα έως σήμερον! Η χαρά των όμως τώρα εις το τέλος γίνεται αφορμή να λησμονώνται όλα τα παλαιά βάσανα.
Τρώγοντες εις την σκιαν του δένδρου βλέπουν με υπερηφάνειαν τα δεμάτια σκορπισμένα εις τον αγρόν και συλλογίζονται, ότι μετ’ ολίγας ημέρας θ’ αλωνίσουν τον σίτον, θα στείλουν τον νέον καρπόν εις τον γειτονικόν μύλον και θα φάγουν χαρούμενοι τον πρώτον άρτον της εσοδείας. Ποσον ευωδιάζει ο άρτος αυτός!
Δεν θα λησμονήσουν και τον τζίντζιρα, που, χωμένος εις τα κλαδιά του δένδρου, τραγουδεί και λέγει:
Θερίσετ’ αλωνίσετε, δεματοκουβαλήσετε, κι εγώ το κουλικάκι μου θέλω να μου το δώσετε.
Και η νοικοκυρά από τον πρώτον καρπόν, που θα ζυμώση, θα κάμη το κουλούρι του τζίντζιρα και μια της κόρη θα το φέρη εις την βρύσιν του χωρίου και θα το κρεμάση εκεί εις τον κρουνόν, που τρέχει το νερόν, δια να τρέχουν έτσι και τα καλά εις το σπίτι.
Ο ήλιος, αργά - αργά, κλίνει προς την δύσιν. Ευχάριστος ζέφυρος δροσίζει την φλεγομένην γην και ζωογονεί τους κουρασμένους θεριστάς. Όλαι αι οικογένειαι κατακλίνονται πλησίον εις τα δεμάτια, δια να συνεχίσουν την χαραυγήν τον θερισμόν με το πρώτον άσμα του κορυδαλλού.
Αλέξανδρος Μωραϊτίδης
ΠΗΓΗ: Γ. ΜΕΓΑ, Κ. ΡΩΜΑΙΟΥ Σ. ΔΟΥΦΕΞΗ, Θ. ΜΑΚΡΟΠΟΥΛΟΥ: ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟΝ Δ’ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ, ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ, ΑΘΗΝΑΙ 1959
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
τα σχόλιά σας